Opis
Książka (oryg.l’Humble Virge Marie) wprowadza czytelnika w wewnętrzne usposobienie Maryi i Jej Syna, pomaga poznać i docenić szczególnie Ich pokorę, łagodność, cierpliwość, miłość do nas. Pomaga się do Nich zbliżać i Ich naśladować żyć na co dzień w realnej zażyłości z Nimi.
Najświętsza Panna wzorem pokory i cichości
Autor: O. Louis Perroy S.J.
Rok wydania: 2022 (dodruk z drobnymi poprawkami 03.2024)
Stron: 176
Format: 13 x 19
Oprawa: miękka
Imprimatur
Kraków, dnia 28 października 1933.
† Adam Stefan
Nihil Obstat
Ks. Włodzimierz Konopka S. J.
Prowincjał Małopolski. S. J.
Ks. Stefan Mazanek
kanclerz
„Ta zachwycająca książka [jezuity o. Louis Perroy] opowiada historię życia Matki Bożej w formie prostej narracji, opartej głównie na Ewangeliach i Tradycji, a wspartej głęboką wiedzą uczonego autora o warunkach życia w Palestynie za czasów, kiedy Ona w niej żyła. Prostota i bezpośredniość opisu utrzymane są w najlepszym stylu francuskich metod biograficznych, czego efektem jest przepiękna książka, stanowiąca pożyteczną pomoc w nabożeństwie do Matki Bożej.
O. Louis wydobywa i wyjaśnia pokorę Maryi. Pokora nie jest zwyczajnym uniżaniem samego siebie, albo też poczuciem niższości; jest to raczej właściwe poznanie siebie w świetle relacji do Boga, będąc Jego stworzeniem. „Oto ja służebnica Pańska”.
Życie Maryi w ukryciu jest tajemnicą, zwłaszcza w czasach, kiedy promuje się samego siebie i pokazuje się na zewnątrz, kiedy domaga się szacunku z tytułu wysokiego statusu, a nie osobistej wartości.
Ukrycie i cichość życia Maryi jest tutaj główną nutą, która rozbrzmiewa w przedmowie i powtarza się jak refren w całej książce.
(…)
Jedną z tajemnic Jej życia jest niezrównane cierpienie towarzyszące Jej nieskalanej niewinności. Cierpienie trwające całe życie, przechodzące ludzkie pojmowanie, wprawia ludzki rozum w zakłopotanie, a w Niej nigdy nie wywołało szmeru ani wątpliwości.
Roztropna w swej pokorze, zdawała sobie sprawę, że należy do Boga; jako Jego stworzenie zdawała sobie sprawę z tego, że ma obowiązek posłuszeństwa każdemu Boskiemu życzeniu.
Autor zwraca również uwagę na tajemnicę zapowiadania, uprzedzania przez Maryję czynów Jej Syna. Jej „Oto służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” zapowiadało Jego „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Pozdrowienie Elżbiety, które uświęciło Jana Chrzciciela, rozpoczęło apostolskie dzieło Chrystusa i Jego Kościoła. Przepowiedziany przez Symeona miecz boleści, który przeszyje Jej serce, poprzedził włócznię, która miała przebić serce Jej Syna na krzyżu. Ciche słowa Maryi: „Wina nie mają”, otworzyły drogę pierwszemu cudowi Jej Syna.
To studium cudownego życia Maryi i jego tajemnic zadowoli czytelnika, który poszukuje stałego pokarmu dla swojej duszy. Piękno formy, w jaką ubrał je autor, dodaje mu uroku poprzez właściwe przedstawienie najpiękniejszego stworzenia w prostym, wdzięcznym stylu.”
Źródło: Recenzja książki w The Irish Monthly, Vol. 63, No. 748 (Oct., 1935), pp. 689-690. [R. McD.]
„Bóg nie przemawia do nas tylko przykazaniami, — również zdarzeniami, — okolicznościami nieprzewidzianymi.
Trzeba nam serca przysposabiać do przyjęcia tych zdarzeń tak ochotnie, jak i przykazań.” [fragment]
W niniejszym wznowieniu wprowadzono nieznaczne zmiany: korektę w zakresie ortografii (np. pendzel – pędzel), pisowni łącznej i rozłącznej oraz wielką i małą literą, a także uwspółcześnienia wyrazów już nieużywanych (np. krom – pomimo, oprócz, ośm – osiem, ongiś – niegdyś, owóż – otóż, zadowolnią – zadowolą, niemożebność – niemożność, jeno – tylko, byłaby mogła – mogłaby, mogły były – mogłyby, zasię – znów, zeszedł – zszedł, udarowanie – obdarowanie, najprzód – najpierw, mię – mnie, południowi – południu, wnętrznego – wewnętrznego, popis – spis, on – ów, Betleem – Betlejem, ukształcić – ukształtować, dwunastu leciech – dwunastolatkiem, dokonywa/zostawuję – dokonuje/zostawiam, inszą – inną, końcówki j – i np. serjo – serio, a – y np. fakta – fakty, em-ym, np. tem – tym). W zdaniu odnoszącym się do opisu człowieka posługującego się rozumem: „W dziecku, człowieka jeszcze nie ma — w starcu, podle – pod, prawie że już po takowym.” – „W dziecku, takiego człowieka jeszcze nie ma — w starcu, prawie że już po nim.”). Uzupełniono także przypisy.
Errata do wydania sprzed 03.2024:
Str. 155, pierwszy wers, jest: dziejowe zadanie, powinno być: historyczne zadanie.